Μαυρός Απόλλωνας ΙΙ

Γύρω από τον Απόλλωνα πλανιέται μια μυ­ρουδιά πτώματος, μια μυρουδιά θανατικού. Αυ­τό μαρτυρεί ο Πλούταρχος που υπήρξε αρχιε­ρέας του Απόλλωνα, δίνοντας μας, κατά τον ο­μηρικό ύμνο (9), την ετυμολογία του ονόματος "Πύθων", που το συνδέει με το ρήμα "πύθω" που σημαίνει "επιφέρω σήψη". Το πτώμα του τέρατος θα είχε βρωμίσει την ατμόσφαιρα στο μέρος που κατοικούσε ο θεός. Ίσως θα πρέπει να παραδεχ­θούμε επίσης, πως ο ατμός που "μέθαγε" την Πυ­θία, είχε μια μυρωδιά χαλασμένων αυγών. Γνω­ρίζουμε επίσης το ρόλο του Απόλλωνα στη διά­δοση της πανώλης και των επιδημιών, όπως μαρτυρείτε από τον Σοφοκλή, στην αρχή του βα­σιλέα Οιδίποδα. Ο συσχετισμός του μαύρου χρώ­ματος με τη μυρωδιά της σήψης, παρέμεινε μέχρι στους αλχημιστές του 17ου αιώνα όπως επίσης και στο σονέτο των Φωνηέντων του Rimbaud, ό­που το μαύρο "Α" θυμίζει τις απαίσιες δυσωδίες που γύρω τους τριγυρίζουν μύγες, οι οποίες σί­γουρα δεν είναι εύθραυστες μελισσούλες.
Στην Ελληνική μυθολογία η κρεατόμυγα, που έχει χρώμα μαύρο - μπλε, είναι ο δαίμονας Ευρύνομος, που έχει επίσης σχέσεις με τον Απόλλω­να, όπως οι Ερινύες, που μένουν κάτω από τη γη και τσιμπάνε με το κεντρί τους.
Γνωρίζουμε, ότι ο Απόλλωνας δεν είχε κανο­νική σύζυγο. Αλλά οι φευγαλέοι έρωτες του -θεού είναι σχεδόν πάντα τραγικοί και πένθιμοι, όπως το δείχνουν οι πάμπολλες ιστορίες, που περιγρά­φονται λεπτομερώς από τον Οβίδιο στις Μετα­μορφώσεις. Ήταν επικίνδυνο τόσο για τις νέες κοπέλες, όσο και για τους νέους, μια και ο θεός δεν περιφρονούσε ούτε τις μεν, ούτε τους δε, να αγαπηθούν από τον Απόλλωνα.