ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ
(θυμίαμα μάνναν)

Ελθέ μάκαρ Παιάν Τιτυοκτόνε Φοίβε Λυκορεύ
Μεμφίτ' αγλαότιμε ιήιε ολβιοδώτα
χρυσολύρη σπερμείε αρότριε Πύθιε Τιτάν
Γρύνειε Σμινθεύ Πυθοκτόνε Δελφικέ μάντι
άγριε φωσφόρε δαίμον εράσμιε κύδιμε κούρε
μουσαγέτα χοροποιέ εκηβόλε τοξοβέλεμνε
Βάκχιε και Διδυμεύ εκάεργε Λοξία αγνέ
Δήλιε άναξ πανδερκές έχων φαεσίμβροτον όμμα
χρυσοκόμα καθαράς φήμας χρησμούς τ' αναφαίνων
κλυθί μου ευχομένου λαών ύπερ εύφρονι θυμώι
τόνδε συ γαρ λεύσσεις τον απείριτον αιθέρα πάντα
γαίαν τ' ολβιόμοιρον ύπερθέ τε και δι' αμολγού
νυκτός εν ησυχίαισιν υπ' αστεροόμματον όρφνην
ρίζας νέρθε δέδορκας έχεις δε τε πείρατα κόσμου
παντός σοι δ' αρχή τε τελευτή τ' εστί μέλουσα
παντοθαλής συ δε πάντα πόλον κιθάρηι πολυκρέκτωι
αρμόζεις οτέ μεν νεάτης επί τέρματα βαίνων
άλλοτε δ' αυθ' υπάτην ποτέ Δώριον εις διάκοσμον
πάντα πόλον κιρνάς κρίνεις βιοθρέμμονα φύλα
αρμονίηι κεράσας παγκόσμιον ανδράσι μοίραν
μίξας χειμώνος θέρεος τ' ίσον αμφοτέροισιν
εις υπάτας χειμώνα θέρος νεάταις διακρίνας
Δώριον εις έαρος πολυηράτου ώριον άνθος
ένθεν επωνυμίην σε βροτοί κλήιζουσιν άνακτα
Πάνα θεόν δικέρωτ' ανέμων συρίγμαθ' ιέντα
ούνεκα παντός έχεις κόσμου σφραγίδα τυπώσιν
κλύθι μάκαρ σώζων μύστας ικετηρίδι φωνήι

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2008

Μαύρου Απόλλωνα συνέχεια...

Ο λύκος Απόλλωνας σχετίζεται αναμφίβολα με το τσακάλι Ανούβη, που ασκούσε στην Αίγυ­πτο το λειτούργημα του νεκροπομπού. Υπάρχει λοιπόν μια ολόκληρη πλευρά νεκρώσιμη, νυχτερινή ή αρνητική του Απόλλωνα, που διευκολύνει πάρα πολύ τη συστηματική συγκέντρωση ε­νός συνόλου λεπτομερειών διαφορετικά διασκο­ρπισμένων. Έτσι λοιπόν δεν μπορούμε να πιστέ­ψουμε, πως η όψη αυτή του Απόλλωνα είναι τυ­χαία.
Μπορούμε να την αναλύσουμε, να την εξηγή­σουμε, ξεκινώντας από την αιώνια εικόνα του ή­λιου, όπως τη δέχονταν οι μυθολόγοι της σχο­λής, που μια φυσικότητα αρκετά περιορισμένη καταδίκαζε στο να μην εξετάζουν παρά τις "ου­ράνιες" πλευρές των αρχαίων θεοτήτων. Χωρίς αμφιβολία, ο ήλιος μπορεί να είναι φονικός ή κα­ταστρεπτικός και η έκθεση στις ακτίνες του ε­πισπεύδει τη σήψη των πτωμάτων. Μήπως τα βέ­λη του Απόλλωνα ήταν οι ακτίνες του ήλιου; .
Αυτό δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε, μια και τα βέλη της Άρτεμης, στην οποία οι ίδιοι "ουράνιοι" μυθολόγοι είδαν ένα σύμβολο της Σε­λήνης, δεν είναι λιγότερο φονικά από εκείνα του Απόλλωνα.
Εν τούτοις οι ακτίνες του φεγγαριού δεν έχουν τα ίδια φυσικά αποτελέσματα με εκεί­να του ήλιου. Από την άλλη μεριά, αν τα βέλη του Απόλλωνα ήταν ακτίνες του ήλιου, θα έπρε­πε να είναι χρυσά βέλη.
Όμως ξέρουμε από τον Όμηρο, πως το τόξο του Απόλλωνα δεν είναι χρυσό, αλλά ασημένιο. Είναι ο "αργυρότοξος". Α­πό πού προέρχεται αυτή η ωχρότητα μάλλον, πα­ρά η υποτιθέμενη λάμψη;
Αν δε φοβόμαστε να τραβήξουμε πολύ μακριά την εικασία θα μπο­ρούσαμε να δεχθούμε, ότι αυτό το χρώ­μα, είναι εκείνο των λεπιδίων ή των α­σημένιων δακρύων, που βλέπουμε ακόμα να στο­λίζουν σε μαύρο φόντο τα νεκρικά σκηνώματα.
Η πρωτόγονη μορφή του Απόλλωνα δε θα έπρεπε, αναμφίβολα, να αποχωρίζεται ποτέ από τη μορφή της Άρτεμης. Ο Απόλλων και η Άρτεμης ή ακριβέστερα η Άρτεμης και ο Απόλλων, μια και η κόρη της Λητως παρουσιάσθηκε πρώτη, σχη­ματίζουν ένα ζευγάρι θεϊκών διδύμων, που θα αποπειρόταν κανείς να ερμηνέψει σαν εκείνο της συζύγου και του συζύγου, αν ο τρομερός θεός μπορούσε να έχει ένα δεσμό σταθερό κι αν η ά­γρια θεά δεν υπεράσπιζε τόσο ενεργητικά την αγνότητα της.
Είναι εξ άλλου πιθανό, τα πρά­γματα να είναι ως εξής.
Υποψιαζόμαστε, ότι η νύμφη Κυρήνη, η μόνη που έδωσε στον Απόλλω­να ένα γιό με συνθήκες λίγο πιο ομαλές, ήταν μια άλλη μορφή της Άρτεμης, από την οποία κρα­τά ορισμένες δικαιοδοσίες, κυρίως αυτή του να είναι μια θεότητα του κυνηγιού. Η Άρτεμης, που φορά το τόξο και τη φαρέτρα όπως ο αδελφός της, παρουσιάζει ένα χαρακτήρα ακόμα πιο ξεκάθα­ρα καταχθόνιο, γιατί τη συνοδεύει ένα κοπάδι κυνηγετικών σκυλιών, ενώ περιπλανιέται αδιά­κοπα στα βαθιά δάση σε καταδίωξη των θυμά­των της.
Αλλά ενώ ο Απόλλωνας καταδιώκει τις παρθένες, αυτή προστατεύει αυστηρά την προ­σωπική της αγνότητα, όπως το αποδεικνύει η τι­μωρία του Ακταίωνα και των συντρόφων του, που φαίνεται στην ιστορία της Καλλιστούς.
Η α­γνότητά της της δίνει τη φήμη ότι είναι αρτιμε­λής (Άρτεμης), "ολόκληρη' και η ελάχιστη εγκα­ρδιότητα της απέναντι στους άνδρες ότι είναι μια "αρκούδα" (άρκτεμις, από την άρκτο). Εμφα­νίζεται μ' αυτή την έννοια σαν μια αντεστραμμέ­νη εικόνα του αδελφού της, με την αδηφάγο φλό­γα, αλλά εκεί έγκειται ο δικός της τρόπος να γί­νεται η ίδια εχθρός της ζωής της, παρ' όλο το συμπληρωματικό ρόλο που παίζει στους τοκε­τούς, σε ανάμνηση της βοήθειας που πρέπει να έδωσε στη Λητώ.
Όταν η Άρτεμης ταυτίζεται με την καταχθό­νια Εκάτη, ο ίδιος ο Απόλλωνας ονομάζεται Εκατος. Γνωρίζουμε τέλος, ότι η σύγκριση της Άρ­τεμης με τη Σελήνη
(στην οποία αναφέρεται κα­θαρά η ιστορία του Ενδυμίωνα),
είναι αντίστοι­χη μ' εκείνη του Απόλλωνα με τον Ήλιο. Αυτή η θεά που μπορεί να ερωτευθεί, ελλείψει καλυτέ­ρου, έναν ωραίο νέο, ενώ αυτός κοιμάται και φαί­νεται σαν νεκρός, δεν είναι ποτέ μητέρα.
Η Άρ­τεμης της Εφέσου, που αναπαρίσταται σε μια ει­κόνα με πολλούς μαστούς, είναι άραγε η ίδια με την αδελφή του Απόλλωνα; Η πρωτογενής σημα­σία του ζεύγους παραμένει σκοτεινή και αν υ­πάρχει μια μορφή από το ινδικό Πάνθεον με την οποία θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε το πρόσω­πο του Απόλλωνα, είναι εκείνη του Σίβα, του τρίτου προσώπου της Τριμούρτι, του αφιερωμένου στην καταστροφή.

4 σχόλια:

Lorelei Am Rhein είπε...

Καλησπέρα!
Αργοπορημένα σε επισκέπτομαι, αλλά άργησα να δω το σχόλιό σου!
Όμορφο μπλογκ!

Penthesila είπε...

Lucy καλωσηρθες ..εκτος απο το μαυρο φως αν θες ριξε μια μικρουλα ματια και στο "αλλο μου μισο" Seak not my Heart...

zero είπε...

Σωστο το ποστ.
Παρα πολυ καλο.

Penthesila είπε...

Καλημερα ζερο ευχαριστω..